In detectives en mystery novels bieden klokken en horloges vaak een aanknopingspunt. Agatha Christie (1890-1976), de Britse grande dame van de misdaadliteratuur, publiceerde twee verhalen waarin klokken figureren: “The seven dials mystery” (1929) en “The Clocks” (1963).
“The seven dials mystery” is in 1931 voor het eerst in het Nederlands vertaald als “Het geheim van de zeven wijzerplaten”. Een groepje jongelui wil langslaper Gerald Wade verrassen door meerdere wekkers tegelijk af te laten gaan. De grap gaat niet op als Wade niet ontwaakt, maar vergiftigd blijkt te zijn. Als ook nog een tweede slachtoffer wordt vermoord, kan deze nog net de woorden “Zeven Wijzerplaten” uitbrengen. Het gaat hierbij zowel om de wijzerplaten van de wekkers als om een gelijknamig geheim genootschap. Agatha Christie houdt de lezer tot de laatste bladzijde in spanning…
“The clocks” is in 1965 voor het eerst in het Nederlands vertaald als “De vier klokken”. In dit verhaal wordt stenotypiste Sheila Webb besteld door Millicent Pebmarsh. Als ze op het afgesproken adres arriveert, ontdekt ze een dode man achter de bank. Er staan vier klokken in de kamer, die allemaal dertien over vier aangeven. Vreemd genoeg is het in feite een uur vroeger. Op een van de klokken is de naam “Rosemarijn” gegraveerd. Het raadsel van de dode man en de aanwezigheid van de klokken wordt in de loop van het verhaal opgelost door de Belgische privédetective Hercule Poirot. Het verhaal is in 2009 voor televisie verfilmd met David Suchet in de rol van Poirot. De aflevering is in 2010 op DVD uitgebracht als seizoen 12.
[slideshow]