Het sluitstuk van de herinrichting van de kamer met Amsterdamse klokken vormt de voormalige bedstee van het 18e eeuwse rijksmonument, die voor de gelegenheid is getransformeerd tot een bewegend planetarium, waarbij 18e eeuwse zakhorloges in verzilverde en vergulde horloge kasten te pronk hangen als roterende hemellichamen tegen een zwartfluwelen achtergrond. Onder de draaiende horloges staat een bronzen beeld van een gevleugelde Saturnus of Vadertje Tijd, met zijn zeis en zandloper in de hand. Daarmee verbeelden de draaiende zakklokjes en de gevleugelde god uit de klassieke Oudheid de spreuk “Tempus Fugit”, vertaald als ‘De Tijd vliedt’ of – meer populair – ‘De Tijd vliegt’ (Time Flies), zoals in gouden letters te lezen is op de vitrine.
De tentoongestelde zakhorloges zijn geselecteerd op basis van de mythologische en Bijbelse scènes, die in reliëf zijn uitgebeeld in de horlogekasten. Het betreft exemplaren vervaardigd door horlogemakers als Denis Audebert, J.P. Kroese en Nicolaas Weylandt. Weylandt is ook verantwoordelijk is voor het fraaie staande horloge in deze kamer, dat voorzien is van een walvisvangsttafereel. Een horloge van P. van der Bergh toont Diana en Acteon. Dezelfde figuren vormen ook het onderwerp van een figuurmechaniek in het staand horloge van Jan Hermelink in dezelfde kamer. De jager Acteon die de maagdelijke jachtgodin Diana tijdens het baden bespiedt, wordt door haar getransformeerd in een hert en vervolgens verslonden door zijn eigen jachthonden. Het verhaal is ontleend aan de Metamorfosen van Ovidius en zou vandaag de dag worden opgevat als grensoverschrijdend gedrag volgens ‘me too’. Op de horlogekast van Van den Bergh worden Diana en Acteon vergezeld door Cupido, de god van de lief.